Należy wiedzieć, że dzioborożce nazywane są tukanami Afryki, chociaż nie są spokrewnione z tymi ptakami. Swoją nazwę zawdzięczają niezwykłej budowie dziobów z naroślami przypominającymi rogi.
Dzioborożec – cechy charakterystyczne
Cechą odróżniającą dzioborożce od innych ptaków są duże, ciężkie i masywne dzioby, które mają na górnej części rogową narośl. Narośle są puste w środku i, w zależności od gatunku, mają różne kształty i różną wielkość. Głowy dzioborożców utrzymywane są przez potężne mięśnie szyi. Dzioby często są wielobarwne. Same dzioborożce najczęściej występują natomiast w upierzeniach koloru: czarnego, szarego, białego lub brązowego. W zależności od gatunku dzioborożce mierzą przeciętnie od 40 do 100 cm i ważą od 400 g do 6 kg. Największy i najcięższy jest samiec afrykańskiego dzioborożca kafryjskiego. Samice są mniejsze.
Dzioborożce – rozmnażanie i żywienie
Samica składa się jaja w dziupli, po czym samiec zabudowuje otwór wejściowy, zamykając ją w środku. Pozostawia jedynie wąską szczelinę, przez którą karmi partnerkę wysiadującą jaja. Otwór ten umożliwia także dopływ świeżego powietrza do dziupli. Samica z pisklętami pozostaje w ukryciu aż do czasu, kiedy młode podrosną. Dzioborożce są wszystkożerne. Spożywają zarówno pokarm mięsny, czyli owady, ślimaki, żaby, małe gady i ssaki, jak i roślinny, taki jak owoce, jagody, nasiona i orzechy. Gatunki zamieszkujące Azję preferują pożywienie roślinne, natomiast w diecie afrykańskich dzioborożców przeważa mięso.
Występowanie dzioborożców
Dzioborożce występują w Afryce i Azji. Wszystkie gatunki zostały wpisane do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych, jednak tylko trzy z nich określa się jako zagrożone wyginięciem: mindorski, adamański i maskowy.
Ciekawostka – dzioborożec kafryjski jako jedyny z rodziny dzioborożców nie zamurowuje samicy z jajami w dziupli.
