Nazwa kotów pręgowanych odnosi się do wszystkich kotów pręgowanych („tabby”) będących mieszankami ras. Uważa się, że pochodzą one z Syrii, gdzie żyją w stanie dzikim.
Kot pręgowany – pochodzenie
Należy wiedzieć, że kot pręgowany jest w prostej linii potomkiem dzikiego kota, żbika afrykańskiego („Felis silvestris lybica”), podgatunku zamieszkującego Afrykę i Bliski Wschód. W Syrii pierwsze koty udomowiono około 10 tysięcy lat temu. Od nich pochodzą współczesne koty domowe. W państwach anglosaskich ten typ umaszczenia nazywany jest słowem „tabby”, które ma złożoną etymologię. Pochodzi ono od francuskiego słowa „tabis”, wywodzącego się ze starofrancuskiego słowa „(a)tabis” (jedwabny materiał, które z kolei wzięło się ze średniowiecznej łaciny. „Attabi” miało związek z Attabiyah, dzielnicą Bagdadu, w której produkowano jedwab o karbowanej osnowie przypominającej maść pręgowanego kota. Warto dodać, że prawdopodobnie koty te przybyły do Europy na pokładach statków fenickich.
Oto zewnętrzne cechy charakterystyczne dla tej rasy kota:
- Głowa – dość duża, okrągła lub wydłużona, rzadko trójkątna.
- Uszy – odchylone na boki, duże, szerokie u podstawy, końcówki zaokrąglone, szeroko rozstawione.
- Oczy – duże, okrągłe.
- Łapy – masywne, niezbyt długie, dobrze umięśnione.
- Sierść – krótka z różnymi rodzajami wzorów „tabby”.
- Maść – czarnoszarawa, szara dymna, ruda biała lub różnokolorowa, na przykład czarna i biała lub ruda i biała.
- Wielkość – średnio duża (4-7 kg).
Kot pręgowany – wygląd, umaszczenie
Występują cztery wzory sierści: „mackerel” – pręgowany, „blotched” – klasyczny, „spotted” – plamisty i „ticked”, czyli cętkowany. „Mackerel” („makrela” – prawdopodobnie ze względu na podobieństwo do wzoru na grzbiecie tej ryby) występuje najczęściej. Składają się na nią pionowe zakrzywione paski, ciemne i ciągłe, oraz czarna pręga idąca od karku do podstawy ogona. Na czole włosy układają się w charakterystyczną literę M. „Blotched” jest podobnym umaszczeniem, z tym, że plamki przybierają kształty spiralne, co upodabnia kota do motyla, którego skrzydła górne i dolne mają wymalowane po bokach wzorki. Umaszczenie „spotted tabby” przypomina futro ocelota: ma wiele okrągłych i owalnych plamek, oddzielonych od siebie i równomiernie rozmieszczonych. Niektórzy uważają, że jest ono wynikiem mutacji genetycznej maści typu „mackerel”. Natomiast „ticked tabby” ma jedną barwę o różnych odcieniach: srebrzystym, rudawym i kasztanowym. Jeśli dobrze się przyjrzeć, widać, że kolor nie jest jednolity i że włosy są ciemniejsze na końcówkach („ticking”). U niektórych osobników jest to bardziej widoczne, u innych mniej. Możemy spotkać koty z paskami na przednich nogach, brzuchu i głowie.
Temperament kotów pręgowanych
Nie jest łatwo opisać charakter tych kotów, bowiem każdy z nich jest inny. Jedne są nieśmiałe i strachliwe, drugie zuchwałe, a trzecie ani takie, ani takie. Generalnie trzeba przyznać, ze wszystkie są dość niezależne i mają dumny i dziki charakter. W przeciwieństwie do kotów rodowodowych, u których czasem nie możemy się dopatrzeć nawet najmniejszego śladu pozostałego po dzikich przodkach, w tym przypadku od razu widać odziedziczone po nim cechy: instynkt łowcy, umiłowanie wolności i życia na świeżym powietrzu. Trzeba jednak zaznaczyć, że kot pręgowany bardzo lubi się przytulać i bawić. Ma czuły stosunek do wszystkich domowników, ale często wybiera sobie jedną osobę – nierzadko tę, która go karmi, i jej okazuje wierność i przywiązanie. Chociaż lubi otwarte przestrzenie, umie się przystosować do życia w mieszkaniu, o ile może wychodzić, kiedy zechce. Jeżeli kotka nie jest wysterylizowana, w czasie rui przekształca się w prawdziwego włóczykija. Zdarza się, że nie pojawia się w domu przez wiele dni i przemierza ogromne dystanse w poszukiwaniu partnera.
Należy też wiedzieć o tym, że kolor oczu ma związek z umaszczeniem. Jeżeli jest szare lub brązowokasztanowe, wówczas oczy są bladozielone. U rudych kotów oczy mają barwę orzechów laskowych lub zieleni. Z reguły wkoło oczu i ust występuje ciemna obwódka. Znów wibrysy, tak jak inne części ciała – główne narządy zmysłu dotyku, mają różne kolory, choć najczęściej są białe.
Dodatkowa uwaga – wzór „tabby” jest charakterystyczny nie tylko dla zwykłego kota domowego. Występuje również u znamienitych ras, takich jak kot abisyński, ragdoll, egipski mau i wielu innych. Można powiedzieć, że jest to prawie dziki kot, bowiem nie doświadczył żadnych manipulacji genetycznych. Choć zdarzają się rekordowe mioty, z reguły nie przekraczają 6 kociąt.
